2. I need money

-Scarlett, jeszcze raz, ale wolniej.
Wokół mnie zrobiło się małe zamieszanie. Siedziałam w salonie na kanapie, trzymając w dłoni szklankę wody i starając się uspokoić.
-Już mówiłam. Wracałam od Ashley i nagle zorientowałam się, że ktoś za mną idzie. Przyspieszyłam i on też przyspieszył, strasznie się bałam, zaczęłam biec ile sił w nogach, aż dobiegłam do domu - mówiłam na jednym tchu wciąż będąc przejęta tym, co się wydarzyło.
Kto to był? Dlaczego mnie gonił? Co by się stało, gdyby mnie złapał?
W mojej głowie roiło się od przeróżnych pytań.
-Jasna cholera.
Tata zacisnął dłonie w pięści. Odszedł na bok, podchodząc do jednego z mężczyzn. Kojarzyłam go, był współpracownikiem ojca. Kiedy powiedziałam tacie o tym, że ktoś mnie śledził, wzbudził istny alarm, sprowadzając tutaj wszystkich, swoich, ważniejszych ludzi.
Zaczęli mówić coś do siebie na tyle cicho, że nie mogłam nic usłyszeć.
-Tato, ja też chcę wiedzieć. - Odłożyłam szklankę na stół i wstałam, zakładając ręce na piersi.
-Scarlett, wiesz, że nigdy nie mieszałem i nigdy nie będę mieszał cię w moje interesy. Chcę cię trzymać jak najdalej od nich.
Zirytowałam się.
-Nie uważasz, że ja już zostałam w to wmieszana?
-Będziesz mieć ochronę, taka sytuacja więcej się nie powtórzy, nie musisz się martwić.
-Ale ja nie chcę ochrony! - uniosłam się. - Chcę tylko wiedzieć kto to był i dlaczego mnie śledził, mam prawo znać prawdę. - Spojrzałam z wyrzutem na ojca.
-Nie - odparł twardo. - Wiesz, że kocham cię najmocniej na świecie, ale tym razem nie spełnię twojej prośby. Moja praca to dla ciebie temat tabu, jedyne, co musisz wiedzieć to to, że najpóźniej niedługo będziesz mieć ochronę. Nie mogę pozwolić, żeby taka sytuacja się powtórzyła, twoje bezpieczeństwo jest teraz najważniejsze. A teraz idź spać, jutro szkoła - powiedział, nie dając mi nawet dojść do słowa.
-Ale tato!
-Bez dyskusji. Za pół godziny masz być w łóżku.
Już prawie wyszedł z salonu, kiedy odwrócił się jeszcze na moment w moją stronę.
-Co to w ogóle za koszulka? - spytał, a ja uświadomiłam sobie, że z tego wszystkiego zapomniałam się przebrać przed powrotem do domu. Jasne cholera, Scarlett, pilnuj się.
-To koszulka Ashley, pożyczyła mi ją, bo na swoją przez przypadek wylałam sok - odparłam bez chwili namysłu.
Kłamstwo było moim drugim imieniem.
-Nie chcę cię widzieć więcej w takich ubraniach - dodał twardo, po czym wyszedł z pokoju.
Wszystko się we mnie gotowało ze złości. Nienawidziłam teraz całego świata.
-Przejdzie mu, po prostu się o ciebie boi i się zdenerwował. - Suzanne położyła dłoń na moim ramieniu.
Od razu ją strzepałam.
-Nie dotykaj mnie - syknęłam i wstałam, wychodząc szybkim krokiem z salonu.
Wbiegłam po schodach, po czym zamknęłam się w swoim pokoju, rzucając na łóżko.
Wyrzuciłam z siebie całą wściekłość, krzycząc w poduszkę. To zawsze mi pomagało. Robiło mi się lżej.
Najpierw Josh, potem to śledzenie, a na końcu mój ojciec. Ten dzień był do bani i miałam nadzieję, że skończy się jak najszybciej.
***
Po lekcjach weszłam do szatni, rzucając swoją torbę sportową na ławkę.
W każdy czwartek miałyśmy trening. Byłam kapitanką szkolnej drużyny cheerleaderek.
-O co wczoraj poszło? - Ash siedziała na jednej z ławek wiążąc buty.
Zdjęłam swoją bokserkę, wkładając na jej miejsce koszulkę.
-Nieważne - odpowiedziałam, nie mając ochoty na zwierzanie się. Odpięłam swoje jeansy.
-Pół szkoły już plotkuje o waszym zerwaniu.
-Mam to gdzieś - warknęłam, choć mijałam się z prawdą.
Związek z Joshem utrwalał moją wysoką pozycję w szkole. Jeśli wieść o tym, że się rozstaliśmy będzie się wciąć roznosić, to może być niedobrze. Sępy szybko zlecą się nad Joshem, aby go troskliwie pocieszyć.
Nie mogłam na to pozwolić. On należał do mnie.
-Tylko mówię. - Wzruszyła ramionami. - Nie musisz być taka wredna - dodała i wyszła z szatni, kierując się na salę.
-Nie musisz być taka wredna - przedrzeźniłam ją z ironią. Włożyłam krótkie spodenki i buty, wiążąc je.
Trening przynajmniej pozwoli mi się trochę wyżyć. Potrzebowałam tego jak cholera.
Będąc gotowa, wyszłam na salę.
-Najpierw rozgrzewka, dwadzieścia okrążeń - powiedziałam na tyle głośno, że mój głos rozniósł się po dużej sali gimnastycznej.
Sama natomiast wiązałam swoje włosy w wysokiego kucyka.
Dam im dziś w kość, sama jednocześnie wyładowując swoje negatywne emocje przez sport.
Tak, to był dobry pomysł.
Usłyszałam pukanie w futrynę wejścia na salę i znajomy głos.
-Można?
Odwróciłam się na pięcie w tamtym kierunku. Josh trzymał w ręce ogromny bukiet czerwonych róż, zza których ledwo dało się dojrzeć jego twarz.
Wiedziałam, że prędzej czy później przyjdzie mnie przeprosić.
-Czego tutaj szukasz? - spytałam oschle.
-Pewien skończony idiota chciał cię przeprosić - powiedział skruszony.
Powstrzymałam się od zwycięskiego uśmiechu.
-Przekaż mu, że jestem zbyt zła, by je przyjąć. - udawałam nieugiętą.
-Scarlett, kochanie, przepraszam, wiem, że zachowałem się jak skończony dupek. - podszedł do mnie.
-Mało powiedziane. - założyłam ręce na piersi, przekładając ciężar ciała na jedną nogę.
-Wybaczysz mi? - zrobił minę małego szczeniaczka.
-Może. - odparłam, po czym po krótkiej ciszy oboje się uśmiechnęliśmy. - No już dobra - dodałam i wzięłam od niego bukiet kwiatów.
Zawiesiłam mu ręce na szyi, całując go.
-Kocham cię. - Uśmiechnął się, podnosząc mnie.
-Ja ciebie też.
Na sali rozległy się brawa dziewczyn, na co oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
***Justin's POV***
Do salonu zaprowadziła mnie jakaś kobieta. Usiadłem na skórzanej kanapie, rozglądając się na boki.
Zastanawiało mnie jak można być tak obrzydliwie bogatym. Pieniędzmi mogliby spokojnie podcierać sobie tyłek i nie zauważyliby nawet różnicy w ich ilości.
Wstałem, podchodząc do szafki, na której znajdowały się ramki ze zdjęciami. Czekałem na faceta u  którego miałem pracować. Potrzebował ludzi, którzy znali się na handlu prochami, a ja potrzebowałem pieniędzy. Miałem doświadczenie. W tym gównie tkwię już od prawie ośmiu lat. Robiłem dużo gorsze rzeczy od handlu, więc to, było jak bułka z masłem.
Wziąłem do ręki jedną z ramek. Na zdjęciu widniała młoda dziewczyna. Długie blond włosy i ładny uśmiech. Na oko piętnasto-szesnastoletnia. Urocza.
-Ładna, prawda? - Usłyszałem tuż za sobą, a ramka omal nie wypadła mi z rąk i nie rozbiła się na panelach.
Odłożyłem ją na miejsce, odwracając się.
Mężczyzna w średnim wieku, ubrany w, na oko, drogi garnitur z papierosem w dłoni.
-Ładna - przytaknąłem.
-To moja córka, moje oczko w głowie. - podszedł do mnie, wpatrując się przez moment w zdjęcie. -Ale nie o tym. - odwrócił się w moim kierunku. - Usiądź. - wskazał na kanapę, a ja wykonałem jego polecenie.
Miałem do załatwienia jeszcze kilka spraw na mieście, więc chciałem jak najszybciej przeprowadzić tą rozmowę i się zmywać.
Facet usiadł naprzeciw mnie, gasząc w popielniczce papierosa.
-Polecił mi cię Charles. Mówił, że jesteś dobry, a ja potrzebuję dobrych ludzi. - zwrócił się do mnie.
Byłem dobry.
-Potrzebuję kogoś, kto będzie handlował na trzech dzielnicach, płacę od każdej sprzedanej działki, tysiąc dolarów. Wchodzisz w to?
Byłbym idiotą, nie wchodząc. Tysiąc dolarów od działki, pieprzony los się do mnie uśmiechnął.
-Tak. - odparłem od razu, nie zastanawiając się ani minuty.
-Świetnie. - lekko uniósł kąciki ust do góry, wstając. - Przyjdź jutro o tej samej porze. Dostaniesz adresy i towar.
Również wstałem. Już czułem pieniądze w swojej kieszeni.
Kiwnąłem twierdząco głową, pokazując, że zrozumiałem wszystko, co mi przekazał.
-Rachel. - zawołał, a do salonu po chwili weszła ta sama kobieta, która mnie tu przyprowadziła. - Zaprowadź pana do wyjścia.
-Mam nadzieję, że nasza współpraca będzie owocna. - zwrócił się jeszcze do mnie, podając mi dłoń.
Uścisnąłem ją.
-Ja również. - odparłem z pewnym przekonaniem, po czym zwróciłem się ku wyjściu wraz z Rachel.
Trafiłem na kopalnię złota. Wystarczy, że w jeden dzień uda mi się obskoczyć dziesięciu klientów i dziesięć tysięcy dolców ląduje w mojej kieszeni.
To odpowiednia okazja do oblania.
Wyjąłem z kieszeni spodni papierosa, wkładając go do ust i odpalając.
Wychodząc za bramę zauważyłem po drugiej stronie ulicy znajomą twarz. Ach tak, to była ta córeczka szefa. Ta ze zdjęcia.
Nie zwracając na nią większej uwagi, spuściłem głową, poszukując w kieszeni swoich spodni telefonu. W tym momencie usłyszałem nadjeżdżający samochód i instynktownie podniosłem głowę.
W jednej chwili w mojej głowie zrodziło się tysiąc myśli na minutę. Zapanował kompletny chaos, a ja miałem ułamki sekundy, by zebrać myśli.
Wyrzuciłem papierosa na chodnik, gwałtownie ruszając ku jedni.
-Uważaj! - krzyknąłem, dosłownie rzucając się na kompletnie zdezorientowaną dziewczynę i odciągnąłem ją na chodnik, na który razem upadliśmy.
Wyszła wprost pod koła jadącego samochodu, wpatrując się w swój telefon.
Kierowca nawet się nie zatrzymał, aby sprawdzić czy nikomu nic się nie stało. Pierdolony kutas.
-Złaź ze mnie, prostaku - ocknął mnie głos dziewczyny, która wbiła w moją klatkę piersiową swoje dłonie i zepchnęła mnie z siebie.
Cholernie miła dziewczyna. Przesympatyczna.
Momentalnie wokół nas zrobiło się zamieszanie. Z domu wybiegli jacyś ludzi i jej ojciec.
-Boże córeczko, nic ci się nie stało? - powiedział z przejęciem i podbiegł do niej, kucając.
Wstałem z brudnego chodnika, otrzepując się.
-Nie. - powiedziała i powoli, z pomocą ojca i jeszcze jakiegoś faceta podniosła się z ziemi. - Tylko trochę boli mnie głowa. - złapała się za nią
Założyłem ręce na klatce piersiowej, nie wiedząc czy mogę już odejść, czy też powinienem jeszcze chwilę poczekać i upewnić się, że tej małej nic nie jest.
-Zadzwońcie po lekarze, niech dla pewności ją przebada. - zwrócił się do swoich ludzi. - A tobie dziękuję. - zwrócił się w końcu do mnie.
-Nie ma sprawy. - kiwnąłem głową. - To ja będę się już zbierał - dodałem.
-Zaczekaj.
Odwróciłem się z powrotem w jego kierunku. Jeden z ochroniarzy wziął dziewczynę na ręce, zanosząc do domu.
-Nie chciałbyś zarobić dużo większych pieniędzy? - spytał.
Nie trzeba było dwa razy pytać.
***
Usiadłem z powrotem na tą samą kanapę. Czułem cholerną ekscytację, myśląc, że mogę zarobić dwa razy tyle, ile zaproponował mi wcześniej. Co prawda nie wiedziałem jeszcze o jakiej robocie mówił, ale to nie było ważne.
Facet odpalił kolejnego papierosa, siadając naprzeciw.
-Mogę zaproponować ci inną robotę. Może trudniejszą, może nie, ale na pewno dużo bardziej odpowiedzialną. - zaczął wyjaśniać. - Ale też dużo lepiej płatną - dodał i wypuścił z ust dym z papierosa.
Czułem nieprzyjemnie ssanie w płucach, które domagało się nikotyny.
-Na czym by ona polegała? - spytałem z ciekawością.
-Dotyczy mojej córki - odparł. - Scarlett. - jej imię wypowiedział głośno i wyraźnie, jakby wymieniał imię samego Boga.
-Nie za bardzo rozumiem. - zmrużyłem oczy.
Mężczyzna wstał, podchodząc do wysokiej komody i otwierając szufladę. Uważnie przyglądałem się jego poczynaniom, nie mając pojęcia o co chodzi.
Po chwili wyjął dużą kopertę i rzucił ją na stół, tuż przede mną.
-Zobacz - powiedział, wracając na swoje miejsce.
Z niepewnością, aczkolwiek dużym zainteresowaniem otworzyłem kopertę, wyciągając jedną dłonią to, co w niej było.
Kilka zdjęć i jakaś kartka.
Zacząłem od kartki. Otworzyłem ją, czytając.

Mój drogi, stary przyjacielu.
Nie myśl, że o Tobie zapomniałem. Nic z tych rzeczy. Cóż, piszę, aby przypomnieć Ci o tym, że mamy kilka, niewyrównanych rachunków z przeszłości. Mam ogromną nadzieję, że twoja pamięć jest równie niezawodna, jak i moja.
Twoja córka wyrosła na bardzo ładną dziewczynę. Sądzę, że powinieneś dobrze jej pilnować, w innym przypadku, całkiem niespodziewanie może stać jej się jakaś krzywda, a tego nikt by nie chciał, czyż nie?

Zerknąłem na zdjęcia. Była na nich Scarlett. Robione z ukrycia. Spod szkoły, z parku, na ulicy, na zakupach.
-Moja córka potrzebuje ochrony, a ty pokazałeś dzisiaj, że się nadajesz - powiedział w końcu, nie owijając w bawełnę.
-Mam być jej ochroniarzem? - spytałem dla pewności.
-W rzeczy samej.
Spuściłem ponownie wzrok, przeglądając jeszcze raz zdjęcia.
Potrzebowałem pieniędzy, nie mogłem przepuścić takiej okazji. Miałem szansę zarobić naprawdę grubą forsę. Jedyne, co musiałem robić, to pilnować tej małej.
-Zanim podejmiesz jednak decyzję, chcę cię uświadomić - dodał. Uniosłem głowę z zaciekawieniem. - Obowiązują cię tylko dwie zasady. Pierwszą jest ochrona Scarlett. Jej bezpieczeństwo masz stawiać ponad wszystko inne. Twoim obowiązkiem jest jej bronić w każdej sytuacji. Jej życie ponad twoje życie, rozumiesz? - spojrzał na mnie ze śmiertelnie poważną miną.
Kiwnąłem twierdząco głową.
Niczym mnie nie zaskoczył.
-Świetnie. - kiwnął z uznaniem. - I druga zasada.
Zgasił papierosa w popielniczce. Wziął głęboki oddech i złożył dłonie jak do modlitwy, kładąc ręce na kolana.
-Scar to świętość. - zaczął. - Jest najważniejsza w moim życiu i gdybym dowiedział się, że ktoś zrobił jej krzywdę, to bez namysłu bym go zabił, rozumiesz?
Nie rozumiałem.
Choć kiwnąłem na tak.
-Dobrze - kontynuował. - Moja córka jest bardzo młoda i pomimo swojej inteligencji bywa naiwna. Poza tym, przechodzi teraz specyficzny okres w życiu, jak każda nastolatka.
Wciąż nie rozumiałem powiązania ze mną i moją pracą.
-Nie za bardzo wiem co masz na myśli - odezwałem się w końcu.
Uśmiechnął się krzywo.
-Dobrze, może powiem bardziej wprost.
W końcu.
-Scarlett jest nietykalna. Jeśli zostaniesz jej ochroniarzem, to będziecie spędzać razem, sami wiele czasu. Ostrzegam cię uczciwie, jak każdego, swojego współpracownika, który ma jakikolwiek kontakt z moją córką. Jeśli nie spodoba mi się chociaż sposób w jaki na nią spojrzysz, zabiję cię.
Zacisnąłem zęby.
-Jeśli kiedykolwiek położysz na niej łapy, nie zawaham się ani sekundy przed wpakowaniem ci w łeb kulki i wepchaniem do wykopanego, przez ciebie samego dołu.
Wstał.
-Jak już mówiłem. Moja córka to świętość i nie cofnę się przed niczym, aby ją chronić. Zrozumiałeś wszystko? - spytał.
Muszę przyznać, że naprawdę nie owijał w bawełnę. Przedstawił sprawę jasno.
-Tak, zrozumiałem. - również wstałem. - I chcę w to wejść, biorę tą robotę - dodałem z przekonaniem.
Facet po raz kolejny krzywo się uśmiechnął.
-Odważny jesteś, podoba mi się to. - poklepał mnie lekko po ramieniu. - Zaczynasz od jutra, bądź o szóstej, obgadamy wszystkie szczegóły.

I drugi.

Mamy wprowadzoną postać Justina.

Mam nadzieję, że wam się podoba. 

Dosyć krótki, ale to dopiero początki.

Będę ogromnie wdzięczna za rozsyłanie linków do mojego bloga ♥

50 komentarzy = nowy rozdział.

Much love.